Misja
Dom Pomocy Społecznej w Białymstoku przy ul. Baranowickiej 203 jest miejscem życia i rozwoju dla 306 osób: 102 osoby, to młodzież i dzieci niepełnosprawne intelektualnie, 168 – niepełnosprawnych intelektualnie, to dorośli i 36 osób– przewlekle psychicznie chorych. Świadczy również dzienne specjalistyczne usługi opiekuńcze dla 20 osób. Dom prowadzi pływalnię z dwiema nieckami – sportową i rekreacyjną, z której korzystają zarówno podopieczni, jak i mieszkańcy miasta i jego okolic. Placówka jest jednostką organizacyjną pomocy społecznej prowadzoną przez Miasto Białystok, a nadzorowaną w imieniu Prezydenta Miasta przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Białymstoku.
Dom zapewnia swoim mieszkańcom całodobową, profesjonalną opiekę oraz zindywidualizowane formy terapii, rehabilitacji, edukacji i wypoczynku. Tworzy warunki do zaspokojenia potrzeb kulturalnych, religijnych i zawodowych, w zależności od zainteresowań i możliwości podopiecznych. Dom spełnia wymogi standardów zarówno pod względem warunków bytowych, jak i organizacyjnych. Mieszkańcy w większości mają do dyspozycji pokoje dwuosobowe. Budynki i najbliższe otoczenie pozbawione jest barier architektonicznych, wszystkie pomieszczenia wyposażone są w nowoczesne sprzęty codziennego użytku. Dom dysponuje własną salą gimnastyczną, pływalnią, profesjonalnie wyposażonym kompleksem rehabilitacyjnym oraz kaplicą, zapewnia dostęp do opieki medycznej, pomocy psychologa i pedagoga oraz realizację obowiązku szkolnego na każdym poziomie. Posiada trzy samochody przystosowane do przewozu osób niepełnosprawnych, w tym jeden dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Ideą przewodnią Domu jest zapewnienie ciepłej, domowej atmosfery oraz bezwzględnego respektowania prawa do godności, wolności, intymności oraz poczucia bezpieczeństwa. Placówka jest doskonałym miejscem do codziennego życia osób niepełnosprawnych i przewlekle chorych, ich samorealizacji, zaspokajania potrzeb, rozwoju według własnych upodobań i możliwości, życia w atmosferze życzliwości i wzajemnego szacunku.
Historia
Nasza placówka rozpoczęła swoją działalność jako Państwowy Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci. Jej powstanie było ściśle związane z zapotrzebowaniem społecznym na świadczenie usług opiekuńczych dla dzieci z upośledzeniem umysłowym w stopniu znacznym i głębokim. W latach 60-tych na terenie ówczesnego województwa białostockiego działały tylko niewielkie placówki prowadzone przez siostry zakonne. W wyniku tej sytuacji została podjęta w 1962 roku przez Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego decyzja o budowie państwowego obiektu na 100 miejsc, z przeznaczeniem dla chłopców w wieku od 3 do 18 lat. Do roku 1964 została opracowana dokumentacja i rozpoczęto budowę placówki, którą zlokalizowano na obrzeżach Białegostoku przy ul. Armii Radzieckiej (obecnie Baranowickiej). Budowę ukończono w sierpniu 1967 roku, a oficjalne oddanie do użytku odbyło się 28 października. Tę datę uważa się za początek działalności Domu Pomocy Społecznej. Na dzień 31 grudnia 1967 roku w placówce przebywało 60 chłopców, pełne wykorzystanie miejsc osiągnięto wiosną 1968 roku, a stan zatrudnienia wynosił wówczas 55 osób. Pierwszym dyrektorem Domu został Ignacy Kucięba.
Początki naszego ośrodka były materialnie dość skromne, wystrój przypominał raczej warunki szpitalne, ale organizacja i podejście do mieszkańców sprzyjały tworzeniu bardzo rodzinnej atmosfery. Okolicznościowe bale i zabawy, zawody sportowe, wspólne wycieczki, ale również wychowanie przez pracę i codzienne obowiązki integrowały niewielką wówczas społeczność Domu.
Wraz z reformą administracyjną kraju z roku 1975, istniejące ośrodki opiekuńcze dla dziewcząt z upośledzeniem umysłowym znalazły się poza granicami nowego województwa białostockiego. Decyzją Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej stworzono oddział dla 40 dziewcząt w zaadaptowanym na ten cel budynku administracyjnym naszego Domu. W związku ze zwiększeniem stanu liczebnego wychowanków wynikła potrzeba wybudowania pawilonu, do którego przeniesiono personel administracyjny, warsztaty pracy chronionej i szkołę. W roku 1977 doszło do pożaru tego obiektu, co wymusiło decyzję o budowie nowego budynku o ogniotrwałej konstrukcji. Budowę rozpoczęto w 1978 roku i korzystając ze środków pieniężnych Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia zakończono w roku 1983. Wybudowanie nowego budynku pozwoliło na zwiększenie liczebności przebywających wychowanków do 220, przy zatrudnieniu 140 pracowników. W tym samym okresie rozpoczęto budowę filii Domu. Na bazie budynku szkoły podstawowej w miejscowości Bobrowa wybudowano w ciągu 2 lat obiekt na 50 miejsc z pełnym zapleczem medycznym, opiekuńczym i gospodarczym. Podjęcie w 1985 roku działalności przez jednostkę w Bobrowej pozwoliło na zwiększenie ogólnej liczby przebywających wychowanków do 270, przy średnim zatrudnieniu 160 pracowników.
W 1987 roku pod okiem nowej dyrektor, Iraidy Kaskiewicz następował dalszy rozwój placówki. Powstały kolejne pracownie terapeutyczne: muzyczna, plastyczna, rzeźby, żywego słowa, teatrzyk kukiełkowy „Ptasie radio”.
Ówczesna dyrektor Iraida Kaskiewicz nadała placówce nowy kierunek rozwoju, kładąc duży nacisk na indywidualne podejście do każdego mieszkańca, wystrój wnętrz naszego Domu oraz unowocześnianie wyposażenia pomieszczeń mieszkalnych i sal terapeutycznych. Szpitalną biel pomieszczeń zastąpiły ciepłe kolory czyniące Dom bardziej przytulnym. Starannie dobierana kadra zapewniała mieszkańcom profesjonalną opiekę oraz zindywidualizowane formy terapii.
Do 1990 roku DPS podlegał bezpośrednio Wojewódzkiemu Wydziałowi Zdrowia i Opieki Społecznej. Później zastąpiono go Wojewódzkim Zespołem Pomocy Społecznej, co pozytywnie wpłynęło na sytuację finansową i warunki socjalno-bytowe w Domu.
W 1992 roku, dzięki dofinansowaniu z Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w Warszawie, utworzono nowy kompleks rehabilitacyjny, zaś w 1995 budynek dawnej administracji przekształcono w Hostel, w którym zamieszkało wówczas 13 najsprawniejszych fizycznie i intelektualnie osób. To rozwiązanie doskonale sprawdza się w praktyce i funkcjonuje do dziś. W 1996 roku oddano do użytku dwa nowe budynki, do których przeniesiono pracownie terapii zajęciowej. Powstała nowa kaplica, sala katechetyczna i gimnastyczna oraz gabinety rehabilitacyjne (hydroterapii, fizykoterapii, sala do ćwiczeń indywidualnych). W 2000 roku wybudowano pływalnię, z której mogą korzystać także mieszkańcy Białegostoku. Pięć lat później rozszerzono DPS o nowy budynek na 120 miejsc. W tym czasie przeniesiono również do jednostki macierzystej ówczesnych mieszkańców filii w Bobrowej wymagających szczególnej opieki ze względu na głęboki stopień upośledzenia. Budynek filii odremontowano w 2007 roku i utworzono w nim 36-osobowy dział dla osób przewlekle psychicznie chorych.Wychodząc naprzeciw potrzebom społeczeństwa, w 2007 roku przy ul. Baranowickiej otwarto dzienny oddział z usługami specjalistycznymi dla osób dotkniętych chorobą Alzheimera, przeznaczony dla 20 osób.
W 2008 roku stanowisko dyrektora DPS objęła Ewa Bonarska. Kontynuowano prace modernizacyjne mające na celu spełnienie wytycznych standaryzacji w tego typu placówkach. Standardy określają m.in. wymogi minimalne w zakresie warunków bytowych, jakie musi spełniać obiekt oraz zakres i sposób opieki oparty o indywidualny plan wsparcia każdego mieszkańca.
Od lutego 2015 roku funkcję dyrektora Domu Pomocy Społecznej pełni dr Wojciech Jocz. Usprawnił on funkcjonowanie Domu poprzez wprowadzenie wielu uregulowań prawnych. Otworzono dwie nowe pracownie terapeutyczne: fotograficzną i florystyki, rozbudowano pracownię komputerową, utworzono także kaplicę ekumeniczną w Filii w Bobrowej oraz przystosowano do rekreacji mieszkańców działkę leśną znajdującą się na terenie placówki. Komfort życia mieszkańców znacznie podniosło zainstalowanie ekranów akustycznych wzdłuż trasy generalskiej. Dom może także poszczycić się bardzo ciekawą i sprawnie funkcjonującą stroną internetową. W 2017 r. miało miejsce wyjątkowe wydarzenie – ewakuacja wszystkich mieszkańców i pracowników Domu związana ze znalezieniem dużego niewybuchu z czasów II wojny światowej. Obecnie Dom kontynuuje najlepsze tradycje, a jednocześnie otwarty jest na postęp i innowacje.